Een aantal jeugdigen, waaronder
ik zelf, was zeer geïnteresseerd, maar meneer Veerman had
totaal geen vertrouwen in ons. Op aandrang van de
clubleiding wilde hij ons toch een kans geven en sloot hij
een weddenschap met de leiding af dat wij het geen 2 maanden
zouden volhouden.
Na de eerste les mochten we de
bazuin al mee naar huis nemen en dat vonden we natuurlijk
prachtig. Na nog wat lessen en vooral zelfoefening, kwam er
al aardig wat geluid uit en mochten we mee naar een optreden
in Maartensdijk.
Toen de dag daar was, werden we
opgesteld in rijen van drie. De trommelaars voorop en twaalf
bazuinblazers, waarvan zes onervaren, er achter. Na het
inblazen werden de onervaren blazers door meneer Veerman zo
opgesteld, dat de foutjes minder hoorbaar zouden zijn.
Uiteindelijk werd het een fiasco
en kreeg meneer Veerman toch gelijk, want we hebben het geen
twee maanden volgehouden en dat was achteraf toch wel
jammer.
Later werd ik de buurman van
meneer Veerman en hebben we er nog vaak om gelachen.
