Tot in de jaren vijftig waren er in onze huizen geen geisers, dus kwam er geen warm water uit de kraan. Omdat we ook geen wasmachines hadden, werd de was met de hand gedaan.

Als er gewassen moest worden, werd een wasketel of teil gevuld met water en dat werd dan heet gemaakt op een kolenfornuis of petroleumstel. Dan werd de vuile was in de week gezet en waren de vrouwen de hele maandag bezig met schrobben, bleken en spoelen.

Je kon voor 2 cent per emmer ook heet water kopen bij een waterstokerij in de Hoogstraat. Als kind werd je vaak op pad gestuurd om dat hete water te halen en kreeg je de boodschap mee om goed uit te kijken en vooral niet te morsen, want dan ging water verloren en kon je jezelf er lelijk aan verbranden. Bij de waterstokerij kon je ook petroleum, aanmaakhout, kolen, turf en briketten kopen.

In de waterstokerij was een gemetselde ruimte waar achter een ketel met daarin duizenden liters water stond. Onder de ketel was een vuuroven, die werd opgestookt met briketten, takkenbossen en allerlei afval dat er werd bij gegooid.

De waterstokerij was eigendom van de heer en mevrouw Hagen. Ze waren dagelijks vroeg uit bed, omdat het zo'n anderhalf tot twee uur duurde, voor het water heet was en de eerste klanten al om zeven uur voor de deur stonden.

De maandag en dinsdag waren de drukste wasdagen, maar ook op zaterdag, de baddag voor de kinderen, werd veel heet water verkocht. Dan stond de wasteil bij ons in de huiskamer en werd koud en heet water gemengd om er in te kunnen badderen. We waren met 4 kinderen en maakten nogal eens ruzie, over wie er als eerste in bad mocht, want als je als laatste in de teil ging, was het water vies en lauw. De andere dagen moest je jezelf aan de kraan wassen en vooral in de winter met ijskoud water.